Chwyciła klucze leżące na biurku i pomyślała, że włosy zdążą jej wyschnąć w drodze do

City i wiele innych instytucji, ale ani szpitala, ani kliniki.
w postaci srebrnego chevroleta.
W kostnicy Hayes poprosił o pokazanie zwłok. Bentz czekał, spacerując nerwowo. Nigdy
Kelly postanowiła zaryzykować. Wstrzymała oddech i włączyła latarkę, spodziewając się wystrzału i kulki prosto w serce. Nic się jednak nie stało. Szybko omiotła światłem puste wnęki, sterty zapomnianych jutowych worków, potłuczone butelki i gruz... wszystko stare, gnijące... Nagle zamarła. Pośrodku, na brudnej podłodze, na potłuczonym szkle, leżał króliczek Jamie - pluszak z klapniętymi uszkami, ten, który powinien leżeć na jej łóżku w domu Caitlyn. Serce jej się ścisnęło na wspomnienie siostrzenicy, niewinnego dziecka. Jak można było zabrać jej najcenniejszą zabawkę i rzucić tutaj! Jak można tak dręczyć nieszczęsną Caitlyn. Ten, kto to zrobił, jest chorym, perwersyjnym sukinsynem. Zaciskając zęby, Kelly skierowała latarkę na ścianę. Snop światła ślizgał się po starych butelkach, nagle zobaczyła błysk metalu, ukrytą dźwignię, której o mały włos nie przeoczyła. Powoli ruszyła naprzód, minęła króliczka i uzbroiła się w odwagę. Z pistoletem gotowym do strzału nacisnęła dźwignię. Ściana otworzyła się, szybko i bezszelestnie. Jasne światło oślepiło Kelly. Zamrugała powiekami i zobaczyła lampy fluorescencyjne, białe ściany, białe meble, błysk nierdzewnej stali. Kątem oka dostrzegła ruch w ciemnym kącie starej piwnicy. Ktoś wyskoczył spod starych jutowych worków, wzbijając tumany kurzu. Uniósł nad głową gruby kij. Kelly wycelowała. Strzeliła, a morderca - o Boże, kobieta - uchyliła się i zamachnęła gwałtownie kijem. Trzask! Kelly poczuła straszliwy ból rozsadzający czaszkę. Zachwiała się. Pistolet wyśliznął się jej z ręki. Komórka upadła na podłogę. Byle tylko nie stracić przytomności! Kiedy upadła na zimną, wilgotną podłogę, zobaczyła w ciemnościach błysk. Igła. Cienka. Złowróżbna. Śmiertelna. Jak przez mgłę widziała ostrze wbijające się w ramię. Wydawało jej się, że słyszy w oddali wycie syren. Potem w klinicznie białym pokoju zobaczyła na białej ścianie groteskowe dzieło sztuki - drzewo z długimi, czarnymi i czerwonymi nićmi. Do nici przypięte były zniekształcone ciała... okropne zdjęcia. Przerażające. - Jestem Atropos, Caitlyn. - Usłyszała znajomy głos. Powoli ogarniała ją ciemność, która miała pochłonąć ją bez reszty. Atropos? - Nadeszła twoja kolej. Czas dołączyć do reszty. - Znajoma twarz zbliżyła się do jej twarzy. Wiedziała już, że zginie. - Zgadza się... nadszedł twój czas - powiedziała Atropos ze złowrogim uśmiechem. - Wreszcie spotkałaś swoje przeznaczenie. Rozdział 33 Musimy tam wejść - nalegał Adam, szalejąc z niepokoju. Tępy policjant trzymał go na muszce. - Natychmiast! Musimy! Tam jest morderca i...
że widział Jennifer w szpitalu, gdy się ocknął ze śpiączki. Od tego czasu rozmawiali zaledwie
– Tak, mówiła, że się spotykała z Bentzem.
Joanna Quince, szczupła blond dziennikarka, i potężny kamerzysta szli w stronę miejsca
pałac, o jakim marzyła księżniczka Lorraine.
ich córeczka...
Może coś jej się przywidziało?
– Wysłali ci to pocztą elektroniczną.
powiedziała mu sekretarka w firmie ubezpieczeniowej, w której pracowała. Nie udało mu się
225
krągłości dodawały jej wdzięku, choć dołeczki w policzkach ciągle jeszcze były bardziej

Alli uśmiechnęła się do starszej kobiety, która punkt dwunasta pojawiła
- Mrugnęła do niej porozumiewawczo. - Musisz wyglądać jak
Usiłując stawić temu czoło, cofnęła się o krok.
dlaczego musiał być przy tym tak zabójczo przystojny? W granatowej
Alli skinęła głową. Nie przypuszczała, Ŝe wtedy na balu Mark zwrócił na nią
Alli była kobietą, którą męŜczyźni powinni kochać. Inni. Ale nie Mark. Miał
nie mogła dłużej zostać w Summerhill.
- Przecież musimy być w szkole o trzeciej!
- Bzdura, Lysandrze. Nic jej się nie stanie, jeśli zobaczy, jak się prowadzi dom. Jestem tylko wdzięczna, że panna Stoneham zdjęła ten ciężar z moich ramion. Wraz z panią Marlow radzą sobie doskonale.
Ponownie dostrzegł w jej spojrzeniu dziwny cień. Przez
wytrącając mu ją z rąk.
nie jestem jej ojcem, tylko wujem.
R S
- Chodź, pójdziemy poszukać eleganckich skarpetek,
Nagle Mikey wyrwał się ojcu i popędził ścieżką biegnącą